Het is te lang voor de radio, te kort voor wie zich eraan heeft overgegeven. Er is van alles mis mee en stiekem het mooiste lied van het nieuwe Afterpartees-album Family Names. The Buun is een lied geschreven voor een kroeg in Horst. Een ode aan de stamkroeg, iedere stamkroeg, het huis weg van huis. Afterpartees maakte – geheel tegen de gewoonte in - een slow burner van jewelste, ingeleid met enkel een akoestische gitaar en niet wars van spoilers; ‘This is the end / you say, let it go but I can’t.’
Een lied over vriendschap, gedeelde smart, afscheid nemen, een laatste keer omkijken naar wat is geweest. Een prachtig eindejaarslied. Of een nieuwjaarslied, want met een hart onder de riem; Let’s just pretend / this is a beginning, no end / we will see eachother again. En dan zijn we pas halverwege voor het tijd is voor een refrein. Here comes the chorus / it comes and it goes and…. Refreinen zijn als vriendschappen, ze komen en ze gaan.
Gezonde drama in de aanzwellende strijkers om de tranen wat los te weken, want om de hoek wacht – als een Sonny Rollins in Waiting on a Friend – een zalvende saxofoonsolo, reflecterend over zaken van alledag en ‘business ideas that are never gonna happen’. Samen dragen ze de conclusie naar het eind ‘You don’t need no invitation / to know that we love you baby’ om het nog een keer uit te schreeuwen: I love you!
Inmiddels zijn we aanbeland bij een nieuwe zware lockdown, de kroeg heeft vorige maand definitief de deuren gesloten. Het jaar is bijna om, volgend jaar is alles beter. This is a beginning, no end.