Mark Lohmann

Ik verstop alles diep in het zand, en ik vergeet het altijd naderhand, tot op een dag het opeens aan komt draven…

Of ie er zelf ook zo over denkt is onduidelijk, maar graven in de kattenbak van Mark Lohmann loont. Het is als het dagboek waarvan je zelf te laf of te lui of te beschaamd bent om het te schrijven. De voorman van Moon Moon Moon, eerder geroemd om zijn journal entries, schrijft ze nu als drie-minuten-pareltjes, in het Nederlands, waardoor de herkenning nog groter is. Mark Lohmann handelt in gedeelde smart. Mark lijdt niet voor de kunst, hij lijdt voor de luisteraar. Alledaags ongemak verpakt in de mooiste liedjes.

Avondeten, who gives a fuck, als niemand je vertelt hoe het heeft gesmaakt?

Oké vooruit, toch ook een beetje Engels. Net als de muziek. Zeker, gedachten gaan uit naar Spinvis. Maar net zo makkelijk naar het meest romantische subgenre binnen de indie, twee pop. Acid House Kings, Alvvays en, jawel, Belle & Sebastian. Ontroerend delicate popliedjes van the boy with the Arab schep. Huilend naast de kattenbak. Wij om hem heen. Het is goed zo, Mark.